Επιτέλους!!!! Έχω πιθανότητα να δω από κοντά Eurovision.... Θα αρχίσω να μαζέυω λεφτά από τώρα.. :)
Άψογα... Επιτέλους!!!!!!!!!!!!
Monday, May 23, 2005
Monday, May 02, 2005
Ανάσταση....
Πάσχα. Γιορτή και διασκέδαση για την οικογένεια.
Όπως κάθε χρόνο, στην μαμά του πατέρα μου. Σούβλα, κουπέπια, πατάτες, δυο ειδών σαλάτα (γιατί οι μεν θέλουν με ξύδι και η δε με λεμόνι), μακαρόνια της θείας... The usual. Να φωνάζουν οι πάντες, σε ντεσιμπέλ λίγο πιο δυνατά από ότι μπορεί να αντέξει το κεφάλι το δικό μου τουλάχιστον (και δεν λέω και εγώ όταν φωνάξω εκεί πάνω είμαι).
Ο παπάς μου ως συνήθως να διερωτάται "που είναι το μωρό?" (για τον εγγονό του-ξέρετε αν δεν είναι στο οπτικό του πεδίο κάτι κακό θα συμβεί άσχετα αν μαζί με τον μικρό είναι ο πατέρας του, ή εγώ ή κάποιος άλλος). Η αδερφή του παπά μου, να στριγγλίζει πιο δυνατά από τον εγγονό γιατί θεωρεί ότι διασκεδάζει με τον μικρό. Η κόρη της το ίδιο. Η μητέρα της μαμάς μου να έχει ένα ύφος που καθαρά υποδηλώνει ότι αν μπορούσα να περπατήσω καλά θα έφευγα. Ο παππούς (χωρίς ζηβανία φέτος αλλά κρασί), να κοροιδεύει την άλλη γιαγιά για το φαγητό της. Ο θείος έχει φύγει απο ώρα για Λευκωσία.
Και κάπου στην μέση να σκέφτομαι. Είναι όλες οι οικογένειες έτσι? Ή απλά νομίζω ότι θα μπορούσε η δική μου να ήταν πιο normal. Κάπου αστειευόμενες με την ξαδέρφη μου βγάζουμε το συμπέρασμα ότι πάντα κάποιος λείπει, κάποιος θα φύγει πιο γρήγορα μη αντέχοντας είτε τις φωνές είτε την βαρεμάρα....
Μέχρι το επόμενο Πάσχα.
Όπως κάθε χρόνο, στην μαμά του πατέρα μου. Σούβλα, κουπέπια, πατάτες, δυο ειδών σαλάτα (γιατί οι μεν θέλουν με ξύδι και η δε με λεμόνι), μακαρόνια της θείας... The usual. Να φωνάζουν οι πάντες, σε ντεσιμπέλ λίγο πιο δυνατά από ότι μπορεί να αντέξει το κεφάλι το δικό μου τουλάχιστον (και δεν λέω και εγώ όταν φωνάξω εκεί πάνω είμαι).
Ο παπάς μου ως συνήθως να διερωτάται "που είναι το μωρό?" (για τον εγγονό του-ξέρετε αν δεν είναι στο οπτικό του πεδίο κάτι κακό θα συμβεί άσχετα αν μαζί με τον μικρό είναι ο πατέρας του, ή εγώ ή κάποιος άλλος). Η αδερφή του παπά μου, να στριγγλίζει πιο δυνατά από τον εγγονό γιατί θεωρεί ότι διασκεδάζει με τον μικρό. Η κόρη της το ίδιο. Η μητέρα της μαμάς μου να έχει ένα ύφος που καθαρά υποδηλώνει ότι αν μπορούσα να περπατήσω καλά θα έφευγα. Ο παππούς (χωρίς ζηβανία φέτος αλλά κρασί), να κοροιδεύει την άλλη γιαγιά για το φαγητό της. Ο θείος έχει φύγει απο ώρα για Λευκωσία.
Και κάπου στην μέση να σκέφτομαι. Είναι όλες οι οικογένειες έτσι? Ή απλά νομίζω ότι θα μπορούσε η δική μου να ήταν πιο normal. Κάπου αστειευόμενες με την ξαδέρφη μου βγάζουμε το συμπέρασμα ότι πάντα κάποιος λείπει, κάποιος θα φύγει πιο γρήγορα μη αντέχοντας είτε τις φωνές είτε την βαρεμάρα....
Μέχρι το επόμενο Πάσχα.
Subscribe to:
Posts (Atom)