Ο Γάμος. 1.

Φωτογραφίες όπως έχει το έθιμο την επόμενη μέρα δεν θα βγάζαμε. Και γιατί βαριόμασταν και γιατί φεύγαμε Δευτέρα για μήνα με το μέλι. Βιαστικά βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες από αυτές με τις πόζες έξω από τα Άρλεκιν.
Φτάνει η ώρα της χαιρετούρας. Καλώς που είχα φέρει παντοφλίτσες κακώς γιατί στις φωτογραφίες φαίνομαι κοντή. Ένα δυο γάτοι περιφέρονταν στον κήπο. Ένα τεράστιο έντομο προσγειώθηκε στο νυφικό. Φάγαμε ήπιαμε. Καλά τα πήγαμε και εκεί.
Το δείπνο σαν όλα τα άλλα. Έπεσε και ο προβολέας του φωτογράφου (αφού σκόνταψε ένα παρανυφάκι) πάνω και μου έσπασαν τα ποτήρια μου. Χόρεψε ο κόσμος. Φάγαμε. Όσο προλάβαμε. J Μέχρι τον επόμενο γάμο της παρέας.

Ο Γάμος.

Λοιπόν. Η αναισθησία του πρωινού συνεχίστηκε όλη την διάρκεια της μέρας.
Μπήκα με την κουμπάρα-to-be στο δωμάτιο της μαμάς μου για να ντυθώ. Κάναμε κάνα πείραμα να δούμε αν θα βάλω τούλι κάτω από το νυφικό, αλλά μου φαινόταν τόσο εκτός του εαυτού μου που το έβγαλα. Πλάκα είχε να αλλάζεις το νυφικό τελευταία στιγμή. Μια πνοή ανανέωσης. Μπορώ να πω ότι ήμουν ενθουσιασμένη με τα παπούτσια μου. Και ο κότσος μου ήταν καλός. Ντύθηκα γλάστρα. Βάλαμε και λουλουδάκια΄πάνω να ταιριάζει με το concept.
Ετοιμάζομαι να πάω στο σαλόνι. Δεν με αφήνουν. Ήρθε ο φωτογράφος και λέει πρέπει να κάνω είσοδο. Συγκρατήθηκα και δεν του είπα τι πιστεύω για τέτοια πραγματάκια γιατί τον συμπαθώ πολύ και είναι καλό παιδί.
Finally φτάνει η ώρα και η στιγμή να μπορέσω να πάω στο σαλόνι. Μπορώ να πω ότι με βρήκε απροετοίμαστη το πόσα άτομα είδα, δεν περίμενα να έρθουν τόσοι πολλοί. Και με πιάνει και ο ταμπλάς όταν είδα ότι είχα κομπανία για να παίξει μουσική. Είχαμε καθυστερήσει να ξεκινήσουμε (είπα της μαμάς να πει τους ενδιαφερόμενους ότι ξεκινάει το show στις 4. και αυτή τους είπε 4:3ο. οπότε τόση ώρα περιμέναμε τον βιολιστή και δεν με άφηναν να κινηθώ μέσα στο σπίτι) και έλπιζα ότι θα τελειώναμε γρήγορα. Εκτός από τον ξάδερφο με το βιολί, βρέθηκε και ξάδερφος με κιθάρα, και δυο θείοι να τραγουδάνε. Ευτυχώς που ο φωτογράφος τους σταμάταγε και προχωρούσε πάρα κάτω όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Υπόγραψαν οι ελεύθερες το παπούτσι, με σταύρωσαν, με κάπνισαν Βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Η καθιερωμένη αναγούλα σε πόζες του στυλ "κάνε ότι βάζεις το σκουλαρίκι σου". Πάλι δεν είπα τίποτα. Είπαμε καλό παιδί και τον συμπαθώ. Η θεία φουλ στο κλάμα. Η άλλη το ίδιο.
Φορτώνουμε όλο τον κόσμο στα αυτοκίνητα του για να ξεκινήσουμε για την εκκλησία. Ο θείος μου από πίσω έδωσε το σύνθημα να αρχίσουν να βαρούν τις πουρούες. Συνηθισμένο φαινόμενο πλέον. Μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο νομίζω πάτησα το μέσα μέρος του νυφικού και πρέπει να του άνοιξα τρύπα
Γυρίζαμε γύρω από την εκκλησία με το αυτοκίνητο μέχρι να μπει ο γαμπρός μέσα. Οι γονείς μου απόρριψαν την ιδέα μου να πάμε έτσι στολισμένοι στο δίπλα κατάστημα να μπούμε μέσα και να γυρίζουμε να κοιτάζουμε τα ράφια. Ευτυχώς στην εκκλησία είχε άλλο γάμο πριν από εμάς και η εκκλησία ήταν κρύα από το aircondition. Κέρπερες παντού. Πολύ χαρούμενο το λουλούδι. Ο πασάς να περιμένει χαμογελαστός στην άκρη του διαδρόμου.
Καλά τα πάμε μέχρι τώρα. Μπορώ να πω ότι δεν άκουσα τίποτα από όσα είπαν οι δυο παπάδες που έλαβαν μέρος στο μυστήριο. Το σίγουρο είναι ότι κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν οι διάσημοι. Όλοι οι φίλοι μας ήταν απέναντι με τις φωτογραφικές τους. Ο γάμος της χρονιάς φυσικά....
to be continued..