Σήμερα κάτι έχει...

Παντρεύομαι.. Λέμε τώρα..
Λογικά σύμφωνα με τις μέχρι τώρα παρατηρήσεις από άλλες νύφες, έπρεπε να έχω λυποθημήσει δυο φορές, να έχω στριγγλίσει στους πάντες και να έχω αγχωθεί για τα πάντα.. Σε τελική ανάλυση όμως, εκτός από τα παυσίπονα μου για την ημικρανία, γιατί με την κάθοδο των θειάδων μου θα χρειαστώ, δεν με ενδιαφέρει για τίποτα άλλο. Αν και έχω ένα έρώτημα. Να φάω σουβλάκι για μεσημέρι ή κάτι άλλο?
Η μαμά ετοιμάζει βεράντα για τους περίεργους συγγενείς συν χαρούμενους που έχουν δηλώσει ότι θα έρθουν στο στόλισμα. Και όχι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Εμένα. Άσχετα αν είπαμε ότι δεν θα έχουμε τίποτα, κάποιοι ήθελαν να φέρουν και βιολί να παίξει. Τελικά νομίζω ο ξάδερφος μου θα φέρει το δικό του. Ποιος θα του τραγουδά όμως δεν έχω ιδέα. Κάποια θεία έμαθε τα λόγια και πάλι άγνωστο αν θα τραγουδήσει ή όχι.
Κλείνω προς τα σουβλάκια πάντως. Απλά χωρίς κρεμμύδι. Ή κινέζικο.. :) Ακόμα καλύτερα.
Δεν έχω ιδέα τι λέει ο παπάς στην λειτουργία. Φαντάζομαι πρέπει να στέκω ακίνητη, χαμηλοβλεπούσα και να νιώθω κάποιο δέος. Έλπίζω να είναι σύντομος, έχουμε και φωτογραφίες να βγάλουμε. Ξέρεις τις κλασικές πόζες. Όλο το χωριό μπροστά από την εκκλησία (και είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρεις ποιός είναι ποιός, έχει και πάντα κάποιον που δεν τον ξέρεις κανείς)...

Νομίζω η μαμά είναι ακόμη στην βεράντα. Έστειλα τον παπά μου στον ανθοπώλη. Ο αδερφός μου κοιμάται ακόμα. Του οποίου τώρα που θυμήθυκα είπαμε ότι θα συνοδεύσει την μαμά στην εκκλησία και νομίζω αγχώθηκε λίγο. Μόλις πέρασε μπροστά μου για να πάει στην τουαλέτα. Με το ύφος "που είμαι, ποιος είσαι, τι κάνω σε αυτή την ζωή" και με τσίμπλες στο μάτι.
Η γιαγιά μου πρωί πρωί πήρε τηλέφωνο να ρωτήσει αν θέλουμε καμιά βοήθεια. Αν θέλουμε κάποιον να φτιάχνει τους καφέδες. Γιαγιά δεν θα έχουμε ώρα να κάτσουμε και στον καφέ.

Μόλις έκλεσα το τηλέφωνο με τον παπά μου. Από το ανθοπωλείο. Πανικός για το ρύζι. Αν πρέπει να το φέρει σπίτι τώρα ή αν θα πάει στην εκκλησία.
Έχω πετύχει κατάσταση ηρεμίας και ψυχικής γαλήνης.. Είμαι περήφανη. Θα γράψω και βιβλίο βοήθειας. :)
Νομίζω χοροπηδούσε η μαμά στον διάδρομο μόλις τώρα. Και ο αδερφός τελικά θέλει να δοκιμάσω το project του. Καλά πάμε.
Αυτάααααααααααα..
Πάω να βρω φαγητό.

Ψυχολόγο χρειάζομαι..

Δεν είμαι μόνη μου. Έχει και άλλους που σκέφτονται το ίδιο με μένα. Όπως μου το είπε τόσο σωστά σήμερα ένας φίλος, κρατάω την μικρή μου τραγωδια, και δεν την αφήνω. Για να έχω κάτι να με πέρνει από κάτω. Φοβάμαι ότι μόλις πάρω τα πάνω μου κάτι θα γίνει και θα με ρίξει πάλι... Φόβος εδώ και πέντε χρόνια. Ξέρω από που ξεκίνησε δεν ξέρω πως να το σταματήσω. Τουλάχιστον για σήμερα μια επίσκεψη στα Jumbo θα με φέρει στα ίσια μου.

Πως θα είναι αν αφήσω την τραγωδία μου άραγε? Ούτε θυμάμαι πλέον.

...

Και υπάρχουν τόσα πιο σοβαρά πράγματα στον κόσμο...