Books.

Διάβασα ένα post κάπου για βιβλία σήμερα. Που με θύμισε να ρωτήσω. Διάβασε κανείς τις "Μάγισσες της Σμύρνης"? Δεν μου αρέσει να ξεκινάω ένα βιβλίο και να μην το τελειώνω. Προσπαθώ να το τελειώσω από τα Χριστούγεννα. Πάρα πολύς καιρός. Είμαι το μόνο άτομο που δεν τον παράσυρε η Κατίνα? Διερωτώμαι. Φταίει ότι ήταν ακριβώς το επόμενο βιβλίο που διάβασα μετά τον "Κωδικό Da Vinci"?

Money Money Money...

Πως τα καταφέρνω και μόλις πληρωθώ μετά από μια βδομάδα είμαι άφραγκη? Τελικά το να μένω μόνη μου έχει και τα κακά του. :)

Τώρα που το σκέφτομαι θέλω το φαγητό της μαμάς μου.

Shocked.

Τελικά ήταν καλά στην έκθεση ψες. Πήγαμε και Συριακό μετά (και κατάφερα να μην φάω πολύ).. Πάνω στην κουβέντα με τους «συμμαθητές», και μετά από Συριακό ούζο (δεν θυμάμαι πως το λένε), και λίγο hubble bubble (αυτό έμαθα είναι ο ναργιλές στα Αγγλικά).. άρχισαν τα σχόλια από τις πρώτες εντυπώσεις που είχε ο καθένας μας από τους άλλους στο πρώτο μάθημα κάτι μήνες πριν.

Να με πουν επιθετική μου έχει τύχει να το ακούσω ακόμα και σε interview για δουλειά.. αλλά να με πουν καταπιεστική και φάουσα (ποια είναι άραγε η ελληνική λέξη για αυτό?) surely surprised me.. Λες να είμαι και να μην το καταλαβαίνω? Λες να καταπιέζω κόσμο χωρίς να το θέλω? I wonder.

Γιούπιιιιιιιιιι....

Μετά από πάρα πολύ καιρό, και μιλάω για μήνες, χτες ένιωθα ξεκούραστη και όχι in need of sleep. Τόσο πολύ που δεν θυμάμαι πόσο hyper ένιωθα. Αποτέλεσμα να μην με χωράει το διαμέρισμα και να θέλω παρέα (τόσους μήνες δεν με ένοιαζε που έμενα μόνη τις περισσότερες ώρες)... Και το κυριότερο και σημαντικότερο, δεν με έπιασε η βλακώδες κρίση του όταν-είμαι-χαρούμενη-κάτι-κακό-θα-γίνει... Γι αυτό είμαι ακόμα πιο περήφανη.

Πάντως ένιωσα λίγο περίεργα μετά από τόσο καιρό (και όχι για σοβαρό λόγο, κυρίως λόγο έλλειψης ύπνου) να είμαι μέσα στην τρελλή χαρά, χωρίς λόγο. Ξέρετε, χαζό παιδί, χαρά γεμάτο..

Αυτά.

Α και πεινάω. Ως συνήθως. Και σήμερα δουλεύω και απόγευμα. Άρα θα φάω στην δουλειά. Και για να μην παραγγείλω πάλι delivery θα φάω ψάρι τηγανιτό από την καντίνα. (αν δεν γράψω ξανά σε μια βδομάδα πάει να πει ότι με πείραξε το ψάρι - έχουν να λένε ότι στην καντίνα χρησιμοποιούν μηχανέλαιο για το φαγητό τους)...

Και λέω να πάω να αγοράσω κέρπερες πορτοκαλιές και κίτρινες. Άσχετο.

Για πλάκα..

Είναι προκλητικά τα καταστήματα που πουλάνε μεγάλες τηλεοράσεις. Θέλω να πείσω κάνα παρέα να πάρουμε καρέκλες (από αυτές τις πλαστικές που διπλώνουν) από ένα φραπέ με ομπρελίτσα (εντάξει η ομπρελίτσα δεν είναι αναγκαίο), και να πάμε να καθίσουμε μπροστά από την βιτρίνα να βλέπουμε τηλεόραση. Συνήθως είναι ενωμένες με δορυφόρο και έχουν πάρα πολύ ωραία προγράμματα. Δεν βρήκα παρέα όμως ακόμα. Δεν θέλουν γιατί περνάει και κόσμος μπροστά από τα καταστήματα.

Το θυμήθηκα από το post του Χρίστου που είναι ένα από τα αγαπημένα μου. 20 τρόποι για να διατηρήσετε την τρέλα σας σε υγιή επίπεδα. http://dalani.blogspot.com/

To sleep or not to sleep...

Ανοίγω τα μάτια.. Προσπαθώ να δω την σιλουέτα της πόρτας.. Nope.. Δεν την βλέπω. Πάλι ξύπνησα οριζοντίως στο κρεβάτι. (Το θετικό του να κοιμάσαι μόνη σε queen-size κρεβάτι). Γυρίζω, κοιτάζω το ρολόι. . Πτου να πάρει 4 το πρωί. Ξανακοιμάμαι. Ακούω ένα ήχο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Πρέπει να είναι το ξυπνητήρι, άρα πρέπει να είναι 6:30. Ώρα να σηκωθώ. Πατάω snooze. Ξανακοιμάμαι. Ξανά-ακούω τον θόρυβο κάπου μακριά. Ξανά το ξυπνητήρι. Ξαναπατάω το κουμπί. .. Ανοίγω τα μάτια μου. "Μα γιατί δεν έπαιξε το ξυπνητήρι?"... Κοιτάω το ρολόι. 7:48. "αααααααααααααααααααααααααααααααααααααα" Άργησα. Στις 8 είμαι δουλειά. Κτυπάω την καρτούλα μου και τώρα μπορώ να ελέγξω αν φοράω όλα μου τα ρούχα...

Νομίζω ότι πρέπει να κοιμάμαι πιο γρήγορα..

Που κατάντησα..

Ούτε την απλή ανθρώπινη ανάγκη να πάω τουαλέτα εδώ στην δουλειά δεν μπορώ .. Βγαίνω από το γραφείο μου, στον διάδρομο. Να με χωρίζει από την τουαλέτα δυο γραφεία. Την ίδια ώρα στις τουαλέτες ετοιμάζεται να μπει ο τρόμος και ο φόβος μου. Η καθαρίστρια, που τυγχάνει να είναι και γειτόνισσα μου .. η οποία έχει μια φοβερή συνήθεια να με πιάνει στην κουβέντα για άσχετα πράγματα με μένα αλλά σχετικά με την ίδια και να μην σταματάει. Οπότε με το που την βλέπω (και με βλέπει με το ύφος "Α, έλα να σου πω") μπαίνω στην κοντινότερη προς εμένα πόρτα, την κλείνω και περιμένω.
Ευτυχώς που στο γραφείο που μπήκα δεν ήταν και πολύ περίεργοι να μάθουν γιατί στεκόμουν πίσω από την πόρτα χωρίς να χρειάζομαι τίποτα..

Τώρα μένει μια ώρα μέχρι να σχολάσω να πάω σπίτι μου για να πάω τουαλέτα..

Γιατί δεν μπορώ να είμαι πιο απότομη και αγενής με τον κόσμο......